Norðlensk veirusýking?

Þegar landar okkar ná árangir í útlöndum þá fyllumst við stolti.  Stundum þvílíku stolti að það jaðrar við sjúkleika.  Björk, Sigrurós, bankarnir, Baugur, Eiður Smári, 1/2 íslendngar (listamenn og aðrir sem eru að gera það gott og eru ættaðir af klakanum) og fleiri og fleiri.

Svo bregður við þegar forseta vorum er boðið að sitja í ráðgjafanefnd á Indlandi, þá verða vissir aðilar alveg sótillir.

Helst er auðvitað að nefna Halldór Blöndal svo og Valgerði Sverrisdóttur.   Öfundin og forn fjandskapr viðist hafa tekið völdin í huga Halldórs og Valgerðar.  Halldór er auðvitað frægur fyrir fjandskap sinn í garð Halldórs, ég veit ekki hvers vegna, en þetta hefur auðvitað veri mjög áberandi í gegnum tíðina.

Ólafur sem forseti, eða Ólafur sem ekki forseti.   Hvaða máli skiptir það?   Getum við ekki sætt okkur við og verið ánægð með þá staðreynd að fjöldi erlendra kann að meta og sækist eftir stórbrotnum gáfum forseta vors. 

Ólafur hefur sýnt það ítrekað að hann nýtur trausts og virðingar á erlendri grundu.  Ég hef ekki betur getað séð en við landar hans hafi notið góðs af öllu því sem hann hefur tekið sér fyrir hendur.  Hann talar máli okkar, hann hefur tækifæri til þess.   Það er það sem við viljum, er það ekki?

Öfund og sárindi sumra manna er þeim til vansa.