Skólinn að byrja...

Ef talað er við kennara með reynslu, þá er nánast án undantekningar sagt frá því hversu skólasamfélagið og skólastarfið hefur tekið miklum breytingum, þó ekki sé litið meir en tíu ár til baka.  

Ekki ætti það að koma  mikið á óvart í sjálfu sér, samfélagið í heild sinni er allt annað en fyrir áratug eða svo.    Kennarar tala oft um hversu miklu erfiðara sé að halda uppi aga, halda þeirri ró sem nauðsynleg er til að góð kennsla geti átt sér stað.   Mér heyrist að það teljist til algerra undantekninga ef bekkur (20-30 manna), sé svo vel stemdur að ganga megi að því sem vísu að markvist og gott starf fari fram í hverjum tíma.  Kennarar telja sig vera í erfiðu starfi og oft sé glíma við erfiða einstaklinga nánast svo niðurdrepandi og um leið hamlandi á gott og gefandi starf að óþolandi sé.

Á seinustu árum hefur svo nefndum greiningum  af ýmsu toga fjölgað til muna.  Nemendur eru með lesblindu, ofvirkni, raskanir í mörgum flokkum,  þetta og hitt er að!  Allt er útskýrt með einhverjum hugtöku og leiðsögnin - "það verður bara að finna réttu leiðina."  Þessi rétta leið er bara svo oft torfundin, og þó hún finnist, þá reynist hún ófær af öðrum ástæðum. 

Óþekkt og skortur á uppeldi eru óvísindaleg hugtök og ekki notuð, nema í þröngum skotum af uppgefnum starfsmönnum.  ('Ottast að hugtakið óþekkt" sé að hverfa úr málinu).

Oft heyrist sagt að 95% af orku kennara fari í glímu við 5% nemanda.   Hvað er til ráða?  Skóli án aðgreiningar er víst lausnarorð dagsins í dag.   Skóli án aðgreiningar merkir í raun, allir, já allir skulu inn í einn skóla, sama bekk, alveg sama hverjar aðstæðurnar eru.   Líka þeir sem fara bekk úr bekk og ekki lært neitt, ekki opnað  bók í áravís. Ótrúlega margir  sem virðast ekki hafa bakland heima við sem hefur metnað, þor eða getu til að uppfylla þá skyldu (er rituð í einhverjum lögum) að  þroska og veita nemandum þann  skilning sem nauðsynlegur er til að geta verið hluti af stærri heild (bekk).

Vandamál?  Það er oftar en ekki hlaupið á bak við greiningar.   Stundum (oft) eru þær réttmætar.   Þegar greiningar eru virkilega réttmætar, þá er oftast greið leið að vinna með vandann.   Þegar einhver greining er blaður, þá er lausnin ekki í sjónmáli.   Því það er of oft litið fram hjá kjarna málsins, þe. getuleysi sumra heimila til að axla þá ábyrgð sem fylgir því að eiga barn og ala það skilyrðislaust upp.

 

Meira síðar!