Gróði

Það er ljótt í hugum margra að halda því fram að fyrirtæki eigi að vera í  eigu hins opinbera.  Manni er sagt að opinber stjórnsýsla hafi öðrum hnöppum að hneppa heldur en að vasast í rekstri.  Nú er búið að selja fjölmörg arðvænleg fyrirtæki, og þau næstu eru á sölulínunni.   Jarðvegurinn er undirbúinn til að selja þau öll.   Þetta er svona svipað og rýmingarsala, allt skal selt og prútt leyft í lokin. 

Helstu rökin eru að fyrirtæki í einkaeigu geti tileinkað sér skilvirkari stjórnhætti, fljótari að aðlagast nýjungum, fljótari að taka ákvarðanir.   Líklega allt rétt, en mér er spurn?  Til hvers höfum við raunverulega verið að selja þessi fyrirtæki, hefur það fært okkur þessum meðaljónum einhvern arð?  Held ekki!  Flest eru þau grunnur í útrás, já þessari sem við erum svo ánægð með!?   Hvers vegna ættum við að vera ánægð?  Þjóðarstoltið er samt við sig, ef landinn er að gera það gott í útlöndum þá höldum við að okkar prívat persóna sé að gera það líka.   Eiður er á Spáni og ég er þar með góður í fótbolta. Bónusmenn með eignir vítt um heim, við höldum að það sé okkar prívat eign. 

Komum til baka og virkjum almenna skynsemi (hefur verið á hröðu undanhaldi seinustu árin),  það sem við höfum fengið eru okurvextir hjá bönkum, hátt verð á vöru og þjónustu, dýrt að fara af skerinu og heim aftur, en okkur er það nokkur sárabót að auðmenn landsins halda stórar afmælisveislur og ef við lýsum óánægju með slíkt hátterni, þá erum við víst forpokaðir sveitamenn. 

Þarf ekki að endurvekja gamla hugsun, gömul slagorð?

Öreigar allra landa, borga og bæja látum sveitirnar fylgja með, sameinumst!   Látum ekki keisara og konungsveldi liðins tíma ganga aftur.